Aj rag’ dal primm sól ädla giornäda
sóra ‘na fója vérda ‘d nisóla
briläva do gòssi ‘d rozäda,
cmé ‘l prédi di boclén ‘d ‘na béla fjóla.

Do gòssi ciäri cmé l’ àcua ‘d sorzìa
chi tarmävon sòtta l’ àrja frisànta
‘d ‘na matén’na pjén’na ‘d lùza, ‘d magìa,
ch’ a limpìssa ‘l cór d’ amór, äd sperànsa!

I s’ én mirädi in-t-j òc’, con timidèssa:
i s’ én pjäzùdi, i s’ én azvinädi,
po, in zmánja, alzéri cmé ‘na carèssa
dàla fója in téra j’ én blizgädi.

J’ én andädi a fnir in-t-un canadél
e j’ an tachè con dìlj ätri a rodlär,
a corròrs adrè, pajäros cmé ‘n solfanél
cuànd, àla fén, i s’ riväv’n a tocär!

Dednàns aj so òc’ continväv’a pasär
dil còzi béli, tant pìccol cuadrètt
pjén äd poezìa, ch’ a n’ e s’ pól mìga scordär,
mo saräj’ja in-t-al cór cm’ in-t-un casètt!

Al mónd dintórna l’ éra bél, delisjóz,
un spetàcol äd päza, d’ armonìa,
un concèrt äd felicitè grandjóz
scortè dal nòti ‘d ‘na dólsa sinfonìa:

un ciòp äd margarìtti bjànchi e giäldi,
mes’ciädi a setembrén azùr cmé ‘l cél,
dil rozlén’ni chi parävon finn’ cäldi
tant j’ éron ròssi, socuànt campanél;

fjór pocè in-t-‘na brónza con tutt i colór;
parpàj con äli ‘d séda, ‘csi béli
chi parävon piturädi dal màn dal Sgnór,
e l’ avìss par modél al cél pjén äd stéli!

Un levròt da muzètt col näz balarén
ilj orècci drìtti e do òc’ brilànt
al se spciäva dàla rìva cmé ‘n damarén
ch’ al stìrr p’r andär a ‘n apontamént galànt!

Socuànti nadrén’ni, méz’ insonjädi,
i s’ ninävon in-t-l’ àcua sénsa amór;
un fazàn gajärd dal pjùmma dorädi
al ciamäva ‘l mojéri par fär l’ amór!

Al canadél l’ éra pò dvintè ‘n fòs;
poch àla vòlta ‘l s’ éra ingrandì, zlarghè,
tramudè in-t-un fjùmm sémpor pu gros,
ch’ a pasäva sott i pónt traméz a citè.

Il do gòssi ‘s’ tgnävon sémpor par man,
al mónd l’ éra tutt sovv, i n’ gh’ éron che lór,
(chìlj ätri ‘n-t-al fjùmm i n’ ezistävon gnan’),
i s’ giurävon con pasjón etèr’n amór!

Tutt in-t-un trat j’ én fnìdi ‘n méz al mär,
‘n ondäda pu fòrta al ja spartìdi;
con disperasjón j’an serchè ‘d tornär
a catäros, mo ‘n’ s’ én pu riunìdi!

Sta fòla grasjóza, un po galjòta,
l’ é duräda ‘l spàsi d’ un gióron, d’ un momént:
l’ é l’ etèrna novéla ‘dla prìmma còta
ch’ l’ an rìva mäi àla fén, a compimént:

ànca dop tant àno, tant avenimént,
al ricòrd e ‘l rimpjànt dal prìmm amór
i n’ zvanìsson mìga ‘n-t-la fumära del témp:
i réston par sémpor là, …in fónda, …
in-t-un cantón dal cór!

Tratta da “Do Gòssi ‘d Rozäda – poesie in vernacolo parmigiano” di Giuseppe Gennari